Góry opisywane w tym przewodniku znane są raczej jako Beskid Średni, względnie Beskid Makowski. Terminu
Beskid Myślenicki po raz pierwszy użył w 1938 r. dr Mieczysław Orłowicz, twórca turystycznego podziału Karpat. Według jego koncepcji Beskid Myślenicki stanowił zachodnią część Beskidu Wyspowego, ograniczoną dolinami Skawy na zachodzie, Raby na południowym wschodzie i Stradomki na wschodzie.
Przewodnik obejmuje centralną część Beskidu Myślenickiego, najsilniej związaną z jego historycznym ośrodkiem - Myślenicami, bez położonych na zachodzie masywów Chełmu i Mioduszyny oraz wyspowych gór Lubonia, Strzebla, Lubogoszczy i Cietnia na południowym wschodzie.
Część turystyczna przewodnika zawiera opis 69 tras turystycznych (w tym 38 nieznakowanych) oraz 12 krótszych lub dłuższych wariantów tras. Trasy zgrupowano w siedmiu podrozdziałach:
- Dalin i Pasmo Babicy
- Rejon gór Kotuń i Parszywka
- Okolice Koskowej Góry
- Południowa część Pasma Koskowej Góry
- Masyw Zębolowej
- Rozległe pasmo Łysiny
- Pasmo Glichowca, czyli tzw. Pogórze Dobczyckie
Każdy z regionów został krótko opisany pod względem granic, topografii, komunikacji i najciekawszych atrakcji turystycznych. W nagłówku każdej trasy podany jest jej skrótowy przebieg, wysokość nad poziom morza poszczególnych formacji i czas przejścia (tam i z powrotem).
<Źródło: Rewasz>
